“Transfers? Mijn moeder voetbalt niet eens!”

Je zou denken dat de bovenste zin van Hugo Borst komt. Zou kunnen, maar het is iets wat ik dacht toen ik met mijn ma een zorgleefplangesprek had met de verpleegkundige van het verpleeghuis waar mijn moeder verbleef.

Het is nu een jaar geleden dat de uitvaart van mijn moeder (93) plaats vond. Tijd om mijn inzichten als ‘mantelzorger’ te delen.

In het verpleeghuis waar mijn moeder de laatste jaren verbleef had ik twee maal per jaar het ‘zorgleefplangesprek’. Mijn eerste verantwoordelijke verpleger Gea vertelde mij dat het moest vanwege het kwaliteitssysteem PreZo. Nou geweldig. De eerste keer nam ik het keurig door. Zag bij mentaal welbevinden 'geen bijzonderheden' en bij haar mobiliteit dat ze alle transfers kon maken. Van ‘uit bed komen’ tot zelfstandig met de taxi op visite gaan. Nou haar ouderdomsdementie maakte dat ze echt niet meer zelfstandig op pad kon.

Later besloot ik om het zorgleefplan blind te tekenen. Ik wilde erop vertrouwen dat Gea en haar collegas mijn moeder correct bejegenen en goede zorg verlenen. Wie ben ik om dat te kunnen beoordelen? En ja die ‘transfers’, “mijn moeder voetbalt niet eens”.

"samen kijken wat mijn moeder belangrijk vond, of ze daar tevreden over was en zo niet, wat er aan te doen"

Wat ik wel kon is er voor zorgen dat mijn moeder het naar haar zin had! Daarom samen met Gea besloten om van daaruit de dialoog met elkaar aan te gaan. Vanuit mijn werk was ik in aanraking gekomen met de Groninger Welbeing Index (GWI) van Joris Slaets. Met de GWI erbij gingen we samen kijken wat mijn moeder belangrijk vond, of ze daar tevreden over was en zo niet, wat er aan te doen.

Zo kwamen we er achter dat rusten en slapen erg belangrijk voor mijn moeder was. Als hartpatiënt had ze niet voor de hele dag energie en daarom was het beter om niet twee dagdelen maar één dagdeel in de gezamenlijke woonkamer door te brengen. Vooral in de ochtend had mijn moeder vaak geen zin om naar die woonkamer te gaan en kreeg een hekel aan verzorgsters die haar dan toch probeerden over te halen om te gaan.

Een ander punt was haar vergeetachtigheid en achterdocht door haar dementie. Zo verstopte ze ’s avonds altijd haar kunstgebit, bril en gehoorapparaat. Voor lekker eten en sociale contacten erg belangrijk; je zou die spullen eens verliezen. Natuurlijk was ze dat ’s ochtend vergeten met als conclusie dat iemand het gestolen had. Op mijn vraag waarom de verzorging niet op zoek ging naar de spullen kreeg ik te horen dat daar weinig tijd voor was. Toen heb ik de afspraak gemaakt dat ze wel op zoek gaan en als dat betekent dat bijvoorbeeld het bed niet kan worden opgemaakt er wel een oplossing komt. Moeder tevreden, ik tevreden en de verzorgers weten zich door mijn moeder en de familie gewaardeerd. Ik weet niet of het in het PreZo kwaliteitssysteem past, maar dat interesseert mij ook niet.

Manifest

Actueel is hu het manifest van Hugo Borst en Carin Gaemers. De 10 punten zijn zeker terug te vinden in mijn ervaringen. Vooral punten 4 en 7 over minder registratie en de prettige werkomgeving heb ik getracht te beïnvloeden. Ik wens dat de inzichten uit de ervaringen van mijn moeder een kleine bijdrage leveren aan het verbeteren van de zorg voor alle ouderen!